Uwarunkowania prawne w zakresie kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej, zarówno na poziomie krajowym, regionalnym, jak i lokalnym, określa ustawa z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U z 2003r. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.).

W myśl tej ustawy, opracowaniem planistycznym ustalającym politykę przestrzenną na poziomie gminy jest:

• Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy,
• Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest dokumentem określającym lokalną politykę przestrzenną i zasady zagospodarowania przestrzennego gminy z uwzględnieniem zamierzeń krajowych i wojewódzkich. Obejmuje ono obszar całej gminy. Studium nie jest aktem prawa miejscowego.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest dokumentem ustalającym przeznaczenie terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określającym sposoby zagospodarowania i warunki zabudowy. Może on obejmować całość lub część obszaru gminy. Musi być zgodny ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego.
W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji:

• o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego - dla inwestycji celu publicznego,
• o warunkach zabudowy - dla pozostałych inwestycji.